Beklemek çok acı.
Neyi beklersen bekle, kimi beklersen bekle AMA sonunu bir daha görememek, koklayamamak, sarmalayamamak, koruyamamak olduğunu mıh gibi bildiğin beklemekten, ümitsiz, yorgun, kaygılı, beklemekten bahsediyorum.
"Ne olursa olsun benim başıma da bir mucize gelsin" diye duaların en güçlüsünü edip o mucizenin gerçekleşme ihtimalinin %1 olduğunu söyleyenler karşısında %100 verilen manevi mücadeleden, sadece dualarınla, anılarınla baş başa kalacağını bildiğin ve çocukluğundan beri en iyi temennilerinin olduğu evladının ümidini beklemekten...
Ölüm hakikaten düştüğü yeri yakıyor. Bunun anisi, beklenileni, iyisi, kötüsü yok!
Ama işte bir yerlerde ayrılıyor ölüm; evlatlarını kaybeden anne babalarda son derece derin bir çizgi ile ayrılıyor ve yangın düştüğü yerde bir gün sönmüyor, üzerine hangi suyu dökersen dök devam ediyor, her gün yeniden kavuruyor.
Şimdi bir hastanede %100 beyin ölümü gerçekleşen, gencecik bir evladın bekleyişi var. Büyük ihtimalle dünyanın bir çok hastanesinde aynı şekilde bekleyen başka başka evlatlar var.
Her zaman var, her gün var. Ani ölüm haberlerini her gün o ya da bu sebepten alan binlerce anne baba var. Çok acıtıcı, çok incitici, çok bilinmeyeni, bütün duyguların en çoku... Hiçbir kelimenin, hiçbir duygunun karşılığı olmayanı.
Düşünüyorum,
Ağlıyorum,
Dua ediyorum onlar için...
ama ne fayda sadece ben kadar kalıyorum.
Derin derin nefes alıyorum ümitsiz ümitlerin karşısında. Dayanabilme gücü diliyorum insanlara. Tüm anne babaları hayat karşısında gazi mertebesine koyuyorum. Ama bir gün dışardan bakanların beklemeleri bitiyor, geriye anılar, paylaştıklarınız kalıyor ama bir yerlerde birileri devam ediyor beklemeye. Ne olursa olsun %0 karşısında, %100 beklemeye.
Bir gün uyanacağım ve bunlar yaşanmamış olacak, şu kapıdan girecek diye %100 bekleyen dünya üzerindeki bütün anne babaların, HAYAT GAZİLERİNİN yüreklerindeki ümidin karşılığını verebilecek bir varlık olarak gelebildiğim bir sistemde olsaydım keşke ama olmuyor.
Hayat bu gelip, geçmiyor...
aeveri 02.12.2008
*Öncelikle sevgili ablama ithaf edilmiştir.
6 yorum:
Anneannemin teyzemi kaybettiğimizde söylediği sözler hiç kulağımdan gitmiyor: "Bu adil değil" demişti "sıra benimdi" Yavrusunu kaybeden anne babalar hep böyle diyorlarmış gibi gelir, bu yüzden, bana...
aynen öyle... :( ama...
:(((((((((((((((((((((((
Sevgili Zeynep
Buradan, kardeşinin sayfasından, cesaretemin olmadığı şuanlarda yaklaşamadığım sayfandan uzakta yazıyorum bunları sana; Bana adil olmayan sanada adil davranmadı. Eşim benim çocukluk arkadaşımdı, o benim sloganlara yenildiğimiz gençlik yılalrımızda elimi hiç bırakmayandı, o benim ilk kadınım ve son kadınımdı, o miroşun annesi, o yatağımdaki koku, tenimdeki ter, o benim canım, tek aşkım. Şimdilerde unutabilmekle ilgili hikayeler anlatılıyor bana, biliyorum, beni düşündüklerinden, sevdiklerinden, tüm bunların farkındayım ama unutmak isimli bir kitabın ön yüzünü hiç okumadımki şimdiye kadar ben. Nedir bilmem. İnsan ruhunun incisini, sevdiceğini, ömrünün yarısını verdiği insanı unutabilirmi. Ben unutabilsem onun hatıraları beni unutabilirmi. Bu böyle olmaz. Bu şekilde değil. Canerde Devrimde sonsuza kadar bizimle olacak. Biz ikimizde onları asla unutamayız. Her zaman bir yanımız onlarla olmaya devam edecek. Sonsuza kadar.
Kalbini yanımda taşıyorum
Seni kalbimde taşıyorum
ve
Hiç şüphem yokki
Nereye gidersem gidim
Sende benimle geliyorsun
ve
Bir başıma yaptığım herşeyi
Aslında sende benimle yapıyorsun
Kaderden korkmuyorum
Çünkü sen benim kaderimsin tatlım
Dünyayı istemem
Çünkü güzelim benim dünyam sensin
Gerçeğimsin
İşte kimsenin bilmediği derin sırrım
Bu yıldızları birbirinden ayrı tutan mucize
Kalbini yanımda taşıyorum
Ve seni kalbimde taşıyorum.
Ahmet
Her ölüm erken ölümdür demişler...
Beklenileni ayrı acı verir, beklenmeyeni ayrı..
Ben de biliyorsun beklenmeyen bir acıyı, çok genç yaşta babamı kaybettim.Henüz saçında bir tek ak'ı bile yokken, 45'inde.
Ama evlat acısı hepsinden ayrıdır tahmin edebiliyorum.
Allah, bu acıyı yaşayanlara sabrını/yaşama gücünü versin...
:(((((((( Caner ve Devrim ışıkla kalın...
Yorum Gönder